ԿՅԱՆՔԻՑ ՍՏԱՑԱԾ ԴԱՍ

Լուռ նստած էի սրճարանում,
Եվ խորհում էի ինքս իմ մասին..
Շուրջս ամեն բան պարզ էր ու բարի,
Շուրջս ամեն բան ջերմ էր ու խաղաղ...
Չկար և ոչ-ոք, ով իր ներկայությամբ
Կխաթարեր այդ միջավայրը մեղմ...
Ես լուռ խորհում էի իմ կյանքի մասին,
Իմ մեծ անցյալի և լուռ ներկայի,
Եվ այն սպասված գալիքի մասին...
Հիշում իմ կյանքում ամեն պատահած,
Եկած ու անցած դեպքերը բոլոր,
Եկած ու անցած մարդկանց և նրանց
Թողած հետքերը իմ սրտի խորքում...
Հիշում, որ բոլորը, բոլորն անխտիր
Շահագործել են ու լուռ հեռացել,
Ինձ թողնելով լոկ վերքերը սրտիս...
Շահագործել են իմ բարությունը,
Իմ բարությունից օգտվել են միշտ,
Բայց բարության դեմ, որպես պատասխան
Սիրտս կոտրել են հետո հեռացել...
Ես հիշում էի լուռ նաև այն մարկանց,
Ում կապվել եմ սրտիս բոլոր թելերով,
Տվել եմ նրանց կյանքս ամբողջությամբ,
Բայց հիմա մենակ եմ այս մեծ աշխարհում..
Խորհում էի լռին անցյալիս մասին...
Անցյալում գլխովս անցածի մասին,
Եվ այդ ամենից քաղած դասերի,
Անցյալում թողած հուշերի մասին...
Եվ հետո լռին նայում ներկայիս,
Ու տխրւմ կրկին, լոկ այն պատճառով,
Որ անցյալի հետ սերտ կապված ներկաս
Դարձել է միայն սխալն ուղելու հնարավորություն...
Եվ ապագան էլ թվում է կարծես,
Ներկային կապված ինչ-որ արահետ,
Ուր պետք է որպես ճամփի ուղեկից
Լինեն մի փոքր դաժանությունը և սառնությունը,
Որը և կօգնի ապրել աշխարհում, լինել անտարբեր,
Եվ սառնությամբ էլ պատասխանել
Բյուր մարդկանց թողած պաղ հայացքներին...
Հանկարծ մոտեցավ մատուցողը լուռ,
Հանգիստ քայլերով ու ջերմ ժպտալով,
Հետաքրքրվեց որպիսությամբ իմ հարցնելով,
Թե ինչ կցանկանամ...
-Ինձ մեկ գավաթ դաժանություն, խնդրում եմ.
Համեմված սառը վերաբերմունքով...