Իմ արև, իմ կյանք,, իմ սեր, իմ ջերմություն, իմ հույս, իմ լույս, իմ աստված ... Ու էլի նման բառեր շատ կգտնվենՙ որպեսզի բնութագրեմ քո հմայքը, գեղեցկությունը , քո ջերմությունը... Սակայն ... Սակայն միևնույնն է բառերն էլի չենբավականացնի... Չեն բավականացնի քեզ բնութագրելու քո գեղեցկությունը գնահատելու համար: Ամեն ինչ փոխվում է, երբ դու կողքիս ես լինում.
ես կտրվում եմ աշխարհից, ճախրում եմ երկնքում, երազանքների թևերին նստած ճախրում
եմ քեզ հետ միասին, քո գեղեցկությունն ինձ միշտ ստիպում է գերի լինել քեզ, բացի
քեզանից չնկատել ոչինչ և ոչ ոքի:
Քո ներկայությունն իմ կյանքում կարժես հրաշք լինի: Քեզ կարծես աստված ուղարկեց իմ մոտ: Դա անչափ պարտավորեցնող է. աստծո ամենագեղղեցիկ ու ամենաբարի հրեշտակներից մեկը գտնվում է իմ կողքին, նայում է ինձ, ժպտում է, խոսում է հետս ... Ու չեմ հասկանում ե՞ս եմ համբարձվել դրախտ, թե՞ դրախտն է իրր ոտքով եկել ինձ մոտ: Բայց դա արդեն կարևոր չէ: Կարևորն այն է, որ դու քո ներկայությամբ միշտ, ամեն վայրկյան անդադար ստիպում ես ինձ երջանիկ լինել, երջանիկ լինել այն պատճառով, որ դու կողքիս ես ու ես կարողանում եմ քեզ ասել սրտիս ամենաերանելի խոսքերը. ՙ Ես սիրում եմ քեզ ՚ : Ու դա դեռ բավական չէ. Նաև քո շուրթերից լսել նույն խոսքերը: Մի պահ մտածիր, ի՜նչ հրաշալի է. Դու սիրում ես Աստծո հրեշտակին, իսկ Աստծո ուղարկած հրեշտակն էլ քեզ է սիրում: Սա աննկարագրելի է:
Ես համոզված եմ, որ սիրում եմ քեզ, համոզված եմ նաև որ դու էլ ինձ ես սիրում,
իսկ դա ինձ համար անհասանելի երջանկությանը հավասար մի բան է: մենք սիրում ենք իրար
և երջանիկ ենք միասին, ամեն ինչ անհրապույր էու դատարկ,
երբ մենք միասին չենք: Ես անզոր եմ ապրել առանց քեզ, առանց քեզ ես կարծես թե վայր
եմ ընկնում բարձունքներից, որոնց հասել եմ այն ժամանակ երբ դու կողքիս ես: Չեմ
կարղանում ապրել, շնչել, լսել, խոսել ՝ բացարձակապես ոչինչ չեմ կարողանում անել
երբ մենք հրաժեշտ ենք տալիս միմյանց ու դու հեռանում ես: Ես ժամեր շարունակ
կանգնած նայում եմ քո ուղղությամբ, ճիշտ է դու արդեն վաղուց հասել ես տուն, բայց
ես դեռ քեզ տեսնում եմ իմ դիմաց կանգնած:
Եվ հանկարծակի մի զանգ … Նայում եմ հեռախոսին ու
սթափվում. Դու ես զանգում … զանգում ես, որ ասես բարեհաջող տուն ես հասել: Եվ ես
այդժամ նոր կարողանում եմ գնալ տուն, սակայն ինչ որ անհամբերություն կա իմ ներսում՝ հոգիս
ալեկոծվում է, սիրտս անհամաչափ բաբախում, անդադար վայրկյաններն եմ հաշվում, որոնք
կարծես կանգնած լինեն: Ինչու՞: Որովհետեվ արդեն կարոտել եմ քեզ ու հանդիպմանն եմ
սպասում: Սպասում եմ, թե երբ եմ կրկին քեզ տեսնելու, քեզանով հիանալու, քո
գեղեցկությւոնն ու անկեղծությունը գովերգելու ու էլի ապրել սկսելու քեզ հետ: Եվ
ահա, այդ երազների ներքո հանկարծ ձակվումմ են աչքերս ու ես քնում եմ, բայց երազում
անգամ դու ինձ հետ ես, մենք միասին ենք… Մենք երջանիկ ենք …
Եվ այդ երջանկությունը կոչվում է սեր … Իսկական սեր …
Երբ երկուսս էլ կարողանում ենք հպարտ ձայնով ասել միմյանց ՙԵՍ ՍԻՐՈՒՄ ԵՄ ՔԵԶ՚…
Комментариев нет:
Отправить комментарий