ԴՈՒ ԻՆՁ ՇԱՏ ԵՍ ՊԵՏՔ, ՀԱՎԱՏԱ

Ես քո ժպիտն եմ կորցրել,
Որում իմ աշխարհն էր թաքցված,
Ես քո ժպիտն եմ կորցրել,
Որում իմ կյանքն էր պատկերված...
Քո ժպիտը մի ամբողջ կյանք արժեր,
Քո ժպիտը հենց կյանք պարգևող,
Քո ժպիտն ինձ սովորեցրեց ապրել,
Քո ժպիտը մի հրաշք կոթող...
Քո ժպիտով չարին էի հաղթում,
Այն չարին, որն իմ մեջ էր ապրում,
Քո ժպիտն ինձ բարի էր դարձնում,
Այն բարին, որը քեզ էր սիրում...
Քո ժպիտով ես անվերջ հմայվում,
Քեզ ավելի ու ավելի էի սիրում,
Քո սիրով ես այս դառն աշխարհում,
Կյանքի այն երջանիկն էի սիրում..
Երջանիկ ակնթարթ, երբ դու կաիր,
Երբ նայում էիր ինձ ու ժպտում,
Աչքերդ ժպիտով պարուրված.
Մի ժպիտ, որը կյանք էր կերտում...
Քեզ տեսա և Աստված ինձ ասաց.
-Սա էլ քեզ ժպտացող մի հրեշտակ,
Հրեշտակ, ում շատ ես փնտրել...
Սակայն նա մոռացավ զգուշացնել,
Որ կարող է հանկարծ հեռանաս...
Նա չասած, իսկ ես կախարդված
Քո չքնաղ ժպիտն էի վայելում,
Քեզանով ես անսպառ հիացած,
Քո կողքին ինձ երջանիկ էի զգում...
Եվ փորձում էի ամեն ինչ անել,
Որ դու էլ երջանիկ լինեիր,
Որ քո կյանքն էլ դառնար մի դրախտ,
Որը դու շա՜տ շա՜տ ես փնտրել...
Բայց հիմա ամեն բան այլ է ...