ԱԽ ԱՅՍ ԿԱՐՈՏԸ

Ախ այս կարոտը, անգութ կարոտը,
Որ ստիպում է ինձ անվերջ մտորել...
Ախ այս կարոտը, դաժան կարոտը,
Որը ստիպում է անվերջ տանջվել
Կարծես սպանում է ինձ....
Ախ այս կարոտը, անսիրտ կարոտը,
Որ կարծես կորցրել է այն խիղճ ասվածը
Ու անխղճաբար խաղում է սրտիս նուրբ լարերի հետ,
Ալեկոծում է իմ հանդարտ հոգին,
Դարձնելով անսանձ փոթորիկ...
Ախ այդ կարոտը, թախծոտ կարոտը,
Որ մտել սիրտս ու դուրս չի գալիս,
Ու ցավեցնում է վերքերը սրտիս,
Որի պատճառով հենց սիրտս է լալիս,
Ու հանգիստ ապրել ինձ թույլ չի տալիս...
Ու հիմա հենց այդ կարոտի դարդից,
Չեմ կարողանում սթափվել երազից,
Ապրում եմ կարծես լոկ երազներով,
Որտեղ քեզ կողքիս տեսնել եմ կարող...
Ապրում եմ միայն այն ջերմ հուշերով,
Երբ քո ժպիտը ճամփիս էր շողում,
Աչքս էր շոյում, կյանքս էր լիացնում,
Եվ սրտիս բոլոր վերքերն էր բուժում...
Հիմա ես տխուր քայլում եմ մենակ,
Ու քեզ տեսնելու մասին մտածում,
Քո քաղցր հայացքի մասին երազում,
Որն ասես Աստծո հայելին լիներ,
Որտեղ ես Աստծո ժպիտն էի տեսնում...
Ես կարոտում եմ նաև վայրկյանն այն,
Երբ առաջին անգամ քեզ հանդիպեցի...
Երբ հայացքդ աստվածային,
Մահացող սրտիս կյանքի հույս տվեց,
Կյանքի լույս տվեց, և նոր ուժ տվեց
Դիմակայելու փորձությունների...
Բայց չէի մտածում, որ հենց հայացքն այդ
Հիմք պետք է դնի մի նոր փորձության,
Հիմք պետք է դնի նոր երազների,
Ու պետք է ստիպի նորից ճաշակել
Այն դառնահամը անսիրտ կարոտի....