ԿՅԱՆՔԻ ԴԱՍ

Ասում են, թե պատահաբար
Այս աշխարհոււմ և ոչ մի բան չի պատահում…
Եվ հավատա՝ ճիշտ են ասում…
Մինչև այսօր այս աշխարհում
Մարդ չի ծնվել պատահաբար,
Եվ ոչ մի մարդ պատահաբար
Չի հեռացել այս աշխարհից…

Ով ծնվել է, դարձել է լոկ սիրո ծնունդ,
Կամ էլ, թե ոչ, ոչ թե սիրո,
Այլ մի փոքրիկ ակնթարթի, որն իր հերթին
Պատահաբար չի կատարվել… 
Երբ ծնվում են աշխարհ գալիս,
Մի մեծ գործ են ստանձնում անել,
Ու գնում են այս աշխարհից լոկ այն պահին,
Երբ գործը այդ վերջակետին է իր հասնում,
Թեև շատերն այդ վայրկանը 
Համարում են պատահաբար… 
Պատահաբար սիրտ չեն խոցում սիրո նետով,
Ու չեն դառնում սիրո գերի պատահանբար…
Երբ ծնվում են ՝ երազում են անգիտակից,
Որ իրենց հետ խոր ծերություն հասնի լոկ նա,
Ով արժանի կլինի հենց այն կոչումին,
Որն հնչում է որպես աշխարհ կերտող հրաման,
Կյանքի ընկեր կամ կողակից,
Կամ առավել մի ջերմ խոսքով, որ ծնվում է սրտի խորքից.
Սիրած էակ և սրտակից օջախի սյուն…
Ասում են, թե և ոչ մի բան չի կատարվում պատահաբար…
Հավատա ինձ ճիշտ են ասում…
Պատահաբար չեն հանդիպում անծանոթի,
Մտերմանում ու կոչում են նրան ընկեր…
Ընկեր ասվածն հենց ինքն է մի մեծ փորձություւն,
Ինչ ընկեր էր նա, ու ինչպիսին ես եղել դու…
Արդյոք տվել ես այն, ինչ պետք էր, 
Ու ստացել ես ինչ պետք էր քեզ… 
Կամ գուցե և շատ ես ուզել, բայց չե՞ս զգացել…
Կամ տվել ես շատ ավելին, ինչը պետք էր դիմացինին… 
Ու դարձրել ես կամ դարձրել ես պարտադրաբար
Ինչ-որ գերի, ով չգիտի ոնց ազատվի գերությունից…
Եվ հավատա, ով քո կյանքից հեռացել է պատահաբար,
Ու չգիտես ի՞նչ պատճառով, ինչի՞ համար,
Հավատա, որ գնացել է նա քո կյանքից 
գիտակցաբսր,
Որ հասկանաս դառնությունը մեծ կորստի
Հաղթանակած քաղցր համը հաղթանակի…
Սեր ես գտել, մի ամբողջ սեր մեծ աշխասհի, 
Հավատա, որ գտել ես քեզ արժանի
Մի մեծ աշխարհ ջերմ սիրով լի… 
Որտեղ դու ես, քո սիրելին ու ձեր սերը մեծ կյանքով լի…
Սեր, որ ծնվեց տիեզերքից, իջավ երկիր
Ու «ներխուժեց» քո դատարկ սիրրտ,
Որ լրացնի բացը այն մեծ, որ պահված էր սիրո համար,
Ու որ փակի դռները բաց, որ չմրսի սիրտդ տանջված…
Բայց աշխարհին կյանքի փորձով հաղթանակած…
Երբ ասում են, այս ինչ բանը
Պատահաբար է կատարվում
Ինձ հավատա, որ այս կյանքում 
Եվ ոչ մի բան պատահաբար չի կատարվում,
Կյանքի դաս է դա համարվում…